Hartelijk welkom

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En daar sta je dan, in je moestuin. Inmiddels handen uit de zakken, maar toch, daar sta je dan...

Koortsachtig vraag je je af, wat nu? Om niet al te veel tijd te verliezen, want ja, het is nu eenmaal NU zaai- en poottijd, besloten we zaterdag gelijk aan de slag te gaan. Huppekee, flink schoffelen en de grond lekker losmaken. En veel, heel veel onkruid verwijderen.

Zaterdagavond maakte Martin een tuinontwerp. Met ruimte voor twee compostbakken, een opbergkist, een tunnelkas (folie), maar liefst zes bedden (tuinbedden welteverstaan...) van 1,25 breed en ruim 4 meter lang. En als het goed is, blijft er meer dan genoeg ruimte over voor een kindertuintje. Zal onze leasedochter van tien leuk vinden! Die van vijftien niet hoor, die vindt een moestuin vooral vies...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zondag gingen we vrolijk verder met schoffelen. Vervolgens hebben we met behulp van een rolmaat, bamboestokjes en touw de bedden ingemeten en afgebakend. Zodat we weten waar we wel en niet kunnen lopen. Want dat je beter niet op de grond kunt lopen waar de tuinbedden komen is een les die je snel leert... Zeker op deze zware kleigrond...

Wat ons direct opviel is dat niet alleen wij enthousiast zijn over onze moestuin, maar ook andere moestuiniers in het volkstuincomplex. We hebben een soort rondleiding door het complex gekregen, hebben met veel andere moestuiniers kennisgemaakt en worden door zowel het bestuur als de moestuiniers met groot enthousiasme verwelkomd. Echt heel leuk!

Want ja, als superbeginners voel je je behoorlijk klunzig hoor in zo'n moestuincomplex. Je staat er echt als een hark bij... En natuurlijk is niet iedereen doorgewinterd tuinier en natuurlijk ogen niet alle tuintjes even profi, netjes en mooi, maar toch, wij voelden ons best een beetje lullig als een soort buitenaards ras.

Wat is het dan prettig en leuk en gezellig als je zo hartelijk verwelkomd wordt. Nou zijn wij natuurlijk ook erg gezellig ;-) en staan we open voor andere mensen en hun advies. Maar toch, dit hadden we niet verwacht. 'De buit' na tweeënhalve dag dagen tuinieren: behoorlijk wat pootuitjes, zowel witte als rode, een zakje wortelzaad ('dat doe ik nooit hoor, buurvrouw, maar ik vind het zooo leuk dat jullie hier komen tuinieren'), slaplantjes en vooral veel, heel veel complimenten (!) over onze, in de ogen van veel andere tuiniers stevige (niet lullen, maar poetsen) aanpak. Of het 'Ik dacht dat jullie Chinezen waren, die spannen ook van die touwtjes' als compliment bedoeld was, weten we niet, maar we vonden het wel grappig...

In die paar dagen tijd hebben we al heel veel leuke, lieve, enthousiaste medetuiniers ontmoet en we voelen ons dan ook heel welkom en al helemaal thuis 'op onze tuin'!